Bir Yil

Daha dün gibi hatirliyorum bu kücümen kitabi nereden aldigimi. Montparnasse garindan trene binip Marsilyaya gidiyordum. Büyülendim. Kisa bir sürede bitince, tüm iyi romanlarda sizi carpan his, geldi cöktü üstüme Niye bitti ki Hakikaten, niye bitmisti ki Ben, Echenozun yeni Fransiz romaninin en büyük üstatlarindan biri oldugunu bu romanla anladim. Arkasindan Ben Gidiyorumu okudum. Ayni minvalde bir hikayeydi. O da sahaneydi. Isin tuhaf tarafi, bu kücümen Bir Yil da, Goncourt ödülü alan Ben Gidiyorum da, aslinda, amacsiz, plansiz, nedensiz bir kacisin hikayesi. Kahraman niye kendini yollara vurur, niye oradan oraya salinir, basina niye tüm bu anlamsiz seyler gelir, dünyaya niye böyle bakar ve daha da önemlisi, nasil böyle büyük bir kayitsizlikla, büyük bir sefkatle bakar, sorup durdum kendime... Cözemedim. Cözdügüm tek sey, bu romanlarin büyük bir okuma keyfi barindirdigi. Bu tecrübenin kacirilacak bir tecrübe olmadigini düsünüyorum. Hakikisini yapamayacagimiza, yani anahtarlarimizi kapinin yanindaki masaya birakip, kapiyi acip, cikip, merdivenlerden inip, öylesine, nedensiz, kaderimizin bizi götürdügü yere gidemeyecegimize göre... En iyisi, okumak.
-LY-